تفسیر و معنی غزل شماره 449 حافظ – ای که مهجوری عشاق روا می‌داری

ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می‌داری

دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن
به از این دار نگاهش که مرا می‌داری

ساغر ما که حریفان دگر می‌نوشند
ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری

ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می‌نالی و فریاد چرا می‌داری

حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا می‌داری

---

تفسیر و معنی غزل شماره 449 حافظ

مشکلی که برایت پیش آمده تقصیرش به گردن خودت است. بیهوده به دنبال مقصر نگرد و تقصیر را به گردن دیگران نینداز. آنچنان که باید تلاش نکردی، در نتیجه به مقصود مطلوب نرسیدی. پس شکوه و ناله بیهوده نکن و به جای آن به تلاشت اضافه کن زیرا رنج نابرده گنج نخواهد برد.

نتیجه تفال شما به دیوان حافظ

برای گرفتن دوباره فال حافظ کلیک کنید

---

توضیحات غزل شماره 449 حافظ

تفسیر بیت یکم: ای آنکه جدایی و دوری عاشقان را روا دانسته و چاکران خود را از پیش خود دور می‌کنی… ادامه در بیت بعد

تفسیر بیت دوم: در برابر چشمداشتی که به عنایت الهی داری، تشنه‌کام بیابان عشق را با آب دیداری مدد برسان.

تفسیر بیت سوم: جانا، دلم را ربودی و تو را حلال کردم، اما از دل من بهتر از من نگهداری نما و با او بهتر از من رفتار کن.

تفسیر بیت چهارم: اگر تو جایز می‌دانی بدان، اما برای ما قابل قبول و قابل تحمل نیست که هم‌پیاله‌های دیگر از جام ما شراب می‌نوشند.

تفسیر بیت پنجم: ای مگس بی‌ارزش، بارگاه بلند سیمرغ محل پرواز و تاخت و تاز تو نیست، با این کار هم آبروی خودت را می‌بری و هم ما را رنجیده‌خاطر می‌کنی.

تفسیر بیت ششم: تو به خاطر خطا و قصور خود از فیض این درگاه محروم شده‌ای، از دست چه کسی گلایه داری و برای چه داد و فریاد می‌کنی؟

تفسیر بیت هفتم: ای حافظ، از پادشاهان مقام و منصب را در برابر خدمت و حسن عمل طلب می‌کنند؛ تو که در این راه کار و کوششی نکرده‌ای برای چه چشمداشت بخشش از جانب شاه داری؟