تفسیر و معنی غزل شماره 479 حافظ – صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی

صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی

در بحر مایی و منی افتاده‌ام بیار
می تا خلاص بخشدم از مایی و منی

خون پیاله خور که حلال است خون او
در کار یار باش که کاریست کردنی

ساقی به دست باش که غم در کمین ماست
مطرب نگاه دار همین ره که می‌زنی

می ده که سر به گوش من آورد چنگ و گفت
خوش بگذران و بشنو از این پیر منحنی

ساقی به بی‌نیازی رندان که می بده
تا بشنوی ز صوت مغنی هوالغنی

---

تفسیر و معنی غزل شماره 479 حافظ

دلت را از هوی و هوسهای دنیا خالی کن. اینقدر در بند تن نباش که مال دنیا جز غم و اندوه ارمغانی ندارد. از زندگی خود لذت ببر و تا می توانی شاد باش و بدان که قصد و نیت تو شدنی و عملی است. بدون تردید اقدام کن که آینده ای موفق خواهی داشت.

نتیجه تفال شما به دیوان حافظ

برای گرفتن دوباره فال حافظ کلیک کنید

---

توضیحات غزل شماره 479 حافظ

تفسیر بیت یکم: ساقیا، بامداد است و از ابر بهمن ماه قطره‌های شبنم می‌بارد، ساز و برگ بزم باده‌نوشی صبحگاهی را آماده کن و ساغری سرشار که یک من باده گنجایش داشته باشد، برای ما بیاور.

تفسیر بیت دوم: من در دریای خودپرستی و لاف مستی زدن غرقه شده‌ام، باده معرفت بده تا مرا از قید خودی و خودپرستی برهاند.

تفسیر بیت سوم: خون جام را بنوش که خون پیاله نوشیدن رواست؛ به عشق دوست بپرداز که مهرورزی کاری شایسته انجام دادن است.

تفسیر بیت چهارم: ساقیا، آگاه باش که اندوه دنیا از نهانگاه قصد حمله دارد و ای خنیاگر همین آهنگ که می‌نوازی بنواز و همین پرده را نگاه دار و باز بزن.

تفسیر بیت پنجم: باده بریز و بده که چنگ آهسته در گوش من چنین گفت: زندگی را به خوشی سپری ساز و پند چنگ این پیر خمیده قامت را بنیوش.

تفسیر بیت ششم: ای ساقی، تو را به غنای دل وارستگان قلندر سوگند می‌دهم که باده چندان به ما بنوشان تا از آوای سرودخوان بزم بانگ هوالغنی (خدا بی‌نیازست) به گوش برسد.